Конкурс сачыненняў навучэнцаў, прысвечаны 55-годдзю Беларускага фонду міру
"Шчасце жыць у мірнай краіне"
Аўчыннікава Кацярына Уладзіміраўна,
навучэнка 11 класа ДУА “Беладубраўская
сярэдняя школа Касцюковіцкага раёна”
Адрас: 213651, Магілёўская вобласць,
Касцюковіцкі раён, агр. Белая Дуброва,
вул. Першамайская, д. 21а
Мір нам патрэбен,
Не трэба вайны!
П. Броўка
Дзе б ты ні ездзіў, дзе б ты ні жыў, але свая старонка найдаражэйшая. Кожнаму чалавеку дарагі свой край, свой родны куточак. Для мяне наша Беларусь – найпрыгажэйшая краіна з усіх на зямлі. Яна прыгожая сваімі рэкамі і азёрамі, лясамі і лугамі, сцежкамі і дарогамі. Усё гэта вабіць вока і радуе сэрца. Белавежская пушча, Браслаўскія азёры, Палессе, Налібокі, Свіцязь і Нарач – усё наш родны край. І няхай у Індыі заўсёды цёпла, а ў Афрыцы растуць смачныя бананы – усё роўна Беларусь найлепшая.
Беларуская зямля! Мірная, багатая, шчодрая, ласкавая… Ты надзяляеш сваіх сыноў і дачок чулай душою, добрым сэрцам, любоўю да ўсяго жывога. Так было спрадвеку.
Белая Русь… Белая – значыць, чыстая, прыгожая, светлая. Краіна сумленных і добразычлівых людзей. Колькі ў ёй прыгажосці, багацця і хараства! Ні гады, ні беды, ні няшчасці не змаглі знішчыць усё гэта.
Там, дзе прайшло дзяцінства, пачынаецца Радзіма. Я жыву ў аграгарадку Белая Дуброва і вельмі люблю свой куточак, дзе ўпершыню ўбачыла свет, сказала першае слова, зрабіла першыя крокі, пачула першую матуліну калыханку. Куточак і сніцца мне, калі ад'еду куды-небудзь. У родных мясцінах усё пяшчотнае і добрае. На сваёй зямлі здаецца, што табе дапаможа кожнае дрэва, кожная травінка – усё жывое, што знаходзіцца вакол цябе. Нездарма народная прыказка кажа: на роднай старонцы і паміраць не страшна. Таму я вельмі ўдзячна сваім бацькам, бабулі, што навучылі любіць сваю Радзіму, сваю Бацькаўшчыну.
Святлом і цемрай акружаў лёс жыццё нашай Беларусі, цемрай і святлом знітаваў яе шлях. Беларусь – пакутніца. Шмат няшчасцяў змяшалася разам на яе гістарычным шляху: войны і рэвалюцыі, нацыянальна-вызваленчы рух і жорсткасць яго падаўлення, сталінскі ГУЛАГ і гітлераўскае нашэсце, радыеактыўны чарнобыльскі попел. Мы ведаем аб гэтым з урокаў гісторыі, а таксама з твораў пра мінулае. Але, на мой погляд, мала толькі ведаць, неабходна памятаць, каб не паўтараць памылак.
“Мір нам патрэбен, не трэба вайны!” – пісаў беларускі паэт Пятрусь Броўка. Сапраўды, якое шчасце жыць у мірнай краіне! Каму, як не беларусам, заклікаць да міру. Беларусь увесь час была на скрыжаваннях эпох і дарог, была і зонай чыіхсьці інтарэсаў. Колькі ні было войнаў, амаль ні адна не абышла нашу зямлю. А любая вайна заўсёды нясе з сабой не толькі смерць і калецтвы ад ран, ёй абавязкова спадарожнічаюць голад, эпідэміі, гвалт, бязлітаснасць сэрцаў.
Больш за семдзесят год прайшло з той пары, як адгрымелі апошнія стрэлы векапомнага 45-га. Але і да гэтага часу пякучым болем адгукаюцца ў сэрцах беларусаў тыя жудасныя дні. У Беларусі, напэўна, няма ніводнай сям’і, у якую б Вялікая Айчынная вайна не прынесла болю, страты, смерці, пакуты, не пакінула б крывавы след у душы. У гады вайны загінула шмат і мірнага насельніцтва: старыя людзі, жанчыны, дзеці. Яны знайшлі свой апошні прытулак у палаючай хаце, ад кулі, снарада, бомбы на роднай зямлі. Колькі іх? Сотні? Тысячы? Мільёны? Хай ім будзе вечная памяць…
На вялікі жаль, войны ў свеце не спыніліся. Кожны дзень дзесьці праліваецца кроў, бязвінна гінуць людзі. Гэта вельмі страшна. Людзі, што вы робіце? Спыніцеся!
Помніць пра вайну, пра яе ахвяры, пра тых, хто змагаўся за мір, - гэта абавязак усіх, хто жыве сёння. Бо нездарма гаворыцца, што той, хто не памятае свайго мінулага, асуджаны зноў яго перажыць. І таму так важна, каб на ўвесь свет гучала народная памяць, памяць пра ахвяры, памяць пра герояў, памяць пра фашызм. Лічу, што да месца будзе прыгадаць выказванні беларускіх пісьменнікаў: “У падзеях мінулага – нашы карані. А дрэва без карэння не можа ні існаваць, ні тым больш прыносіць плады” (У. Караткевіч), “Той варты называцца чалавекам, у каго ў душы жывая гістарычная памяць” (Я. Купала).
Старажытныя мудрацы сцвярджалі: “Той народ, які забывае сваё мінулае, не мае будучыні”. Таму, каб зазірнуць у будучае, неабходна звяртацца да гісторыі, да мінулага. Менавіта ў гэтай мудрай, таямнічай скарбонцы мінулых вякоў назапашаны багаты вопыт нашых продкаў. Адтуль патрэбна чэрпаць інфармацыю, шукаць адказы на свае пытанні, рабіць вывады. Дзесьці там, у глыбіні вякоў, свеціць і мая зорачка, якая і перасцерагае, і накіроўвае. Я шчыра веру ў гэта. А забыццё ўрокаў гісторыі прыводзіць да непрадказальных і непапраўных памылак – войнаў.
Сённяшні час для беларусаў – гэта час вялікіх магчымасцей і вялікай адказнасці перад сучаснікамі, продкамі і нашчадкамі. Што мы пакінем сваім нашчадкам? Гэта пытанне павінна хваляваць кожнага з нас. На маю думку, мы павінны захаваць і пакінуць сваім нашчадкам самае важнае, што ёсць у нашым жыцці, - мір на роднай зямлі.
Я лічу, што мір у краіне ў пэўнай ступені залежыць ад саміх людзей. Хто сее вецер, пажне буру. Хто капае яму іншаму, абавязкова сам у яе ўваліцца. Не трымай камень за пазухай. Не плюй у калодзеж, прыйдзецца і самому з яго вады напіцца. Усё гэта з народнай скарбонкі. Ці задумваемся мы над значэннем гэтых і іншых прымавак? Амаль не. А продкі іх стварылі на аснове ўласнага вопыту і перадалі нам як папярэджанне, каб мы не паўтаралі іх памылак: не жадайце зла іншым, жывіце мірна, дружна, бо вайна – гэта не толькі кроў і слёзы, а і чыясьці нажыва.
Сёння, калі ідзе пераасэнсаванне духоўных каштоўнасцей, маральна - этычных прынцыпаў, вельмі цяжка застацца чалавекам з чыстым сумленнем, чалавекам, у якога на першым месцы духоўнасць, а ўжо потым матэрыяльныя каштоўнасці. Шмат на зямлі жорсткасці… Гэта таксама, я лічу, уносіць сваю лепту ў распачынанне войнаў.
Дабрыня, спагада, чуласць, любоў… Такія дарагія і мілыя сэрцу словы. Як цудоўна, калі побач жывуць, сустракаюцца з табой на вуліцы, вучацца ці працуюць людзі, якія валодаюць такімі якасцямі. Сапраўды, кавалачкі сонца! Аднак, на жаль, апошнім часам усё часцей гаворым і задумваемся пра людскую жорсткасць, няўважлівасць, абыякавасць. Зло патрэбна знішчаць. А перамагчы яго можна толькі тады, калі зробіш добрую справу, дапаможаш чалавеку, паспачуваеш, возьмеш яго боль на сябе. Беларускі паэт Пімен Панчанка ў сваім вершы “Чалавечнасць” піша: “Лечыцца трава ад спёкі ліўнем, людзі ласкай лечацца людской”, “Без чалавечнасці не будзе і вечнасці”. Нам усім трэба задумацца над гэтымі радкамі.
І яшчэ. Думаю, што многім з нас не хапае веры. Справа не ў тым, якога ты веравызнання, а ці жывеш ты па Божых законах. Я шчыра веру ў Бога і малюся за мір на зямлі.
У канцы свайго сачынення я хачу звярнуцца да ўсіх людзей: жывіце мірна, няхай на вашых вачах будуць толькі слёзы радасці і шчасця, слухайце жыццё, радуйцеся сонцу, кветкам, зялёнай траве, блакітнаму небу, усмешцы дзіцяці, родным лясам і палям, бо, сапраўды, шчасце жыць у мірнай краіне.
раскрыть » / « свернуть